Χαμένο στο τίποτε και στο πουθενά ένα μικρό χωριό κάπου στα ψηλά της Βόρειας Ελλάδας, έγινε σπίτι και Πατρίδα των δικών μας, όταν έφθασαν στην Ελλάδα από τον Πόντο και η φθίση τους θέριζε στα βαλτοτόπια της Καλαμαριάς.

Μαθημένοι στην ελευθερία που δίδει η απομόνωση των ψηλών βουνών και αγρασμένοι από την ίδια την φύση βρήκαν στην Κορυφή κάτι από τα εκεί χωριά τους και δίοδο να ξεφύγουν από τις αρρώστιες των παραλίων.

Έχτισαν τα πρώτα προσφυγικά σπίτια, κόνεψαν ζώα κατά πως ήξεραν κι άρχισαν να δουλεύουν την στέρφα γη. Τα χρόνια πέρασαν με τον κόπο και τον ιδρώτα τους σημάδι πάνω τους . Φτώχεια της προσφυγιάς, Αλβανικό μέτωπο, Κατοχή, Εμφύλιος...Μια ζωή στον κατατρεγμό...Άγρια και πονεμένη γενιά άφησαν την σφραγίδα τους στον τόπο που επέλεξαν δεύτερη Πατρίδα και ο τόπος σφράγισε με τη σειρά του, το ριζικό τους.

Έχουν περάσει πια χρόνια πολλά από τότε που ακούστηκε λύρα φερμένη από τη Μαύρη θάλασσα να παίζει σε κάποιο από τα σπίτια του χωριού. Οι Πρώτοι έφυγαν...

Εμείς που μείναμε στη σειρά τους, στεκόμαστε μετέωροι στο Χθες του αίματος μας και στο σήμερα που βιώνουμε ως πραγματικότητα. Μάθαμε μέσα από την επαφή με το μικρό χωριό μας να σεβόμαστε εκείνο το κομμάτι μέσα μας που μοιάζει ξένο και μακρυνό όταν διάγουμε τους αστικούς καθημερινούς βίους μας, μα που ναι τόσο αληθινό τελικά όσο η ζεστή αγκαλιά της γιαγιά τα βράδυα που ο αέρας λυσσομανά πάνω στα ξύλινα παραθυρόφυλλα τρομάζοντας την παιδική μας ψυχή...

Λένα Σαββίδου

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

Ο Κήπος του Προφήτη 2



AND one said: “Speak to us of that which is moving in your own heart even now.” 


And he looked upon that one, and there was in his voice a sound like a star singing, and he said: “In your waking dream, when you are hushed and listening to your deeper self, your thoughts, like snow- flakes, fall and flutter and garment all the sounds of your spaces with white silence. 

“And what are waking dreams but clouds that bud and blossom on the sky-tree of your heart? And what are your thoughts but the petals which the winds of your heart scatter upon the hills and its fields? 

“And even as you wait for peace until the formless within you takes form, so shall the cloud gather and drift until the Blessed Fingers shape its grey desire to little crystal suns and moons and stars.” 

Then Sarkis, he who was the half-doubter, spoke and said: “But spring shall come, and all the snows of our dreams and our thoughts shall melt and be no more.” 

And he answered saying: “When Spring comes to seek His beloved amongst the slumbering groves and vineyards, the snows shall indeed melt and shall run in streams to seek the river in the valley, to be the cup-bearer to the myrtle-trees and laurel. 

“So shall the snow of your heart melt when your Spring is come, and thus shall your secret run in streams to seek the river of life in the valley. And the river shall enfold your secret and carry it to the great sea. 

“All things shall melt and turn into songs when Spring comes. Even the stars, the vast snow-flakes that fall slowly upon the larger fields, shall melt into singing streams. When the sun of His face shall rise above the wider horizon, then what frozen symmetry would not turn into liquid melody? And who among you would not be the cup-bearer to the myrtle and the laurel? 

“It was but yesterday that you were moving with the moving sea, and you were shoreless and without a self. Then the wind, the breath of Life, wove you, a veil of light on her face; then her hand gathered you and gave you form, and with a head held high you sought the heights. But the sea followed after you, and her song is still with you. And though you have forgotten your parentage, she will for ever assert her motherhood, and for ever will she call you unto her. 

“In your wanderings among the mountains and the desert you will always remember the depth of her cool heart. And though oftentimes you will not know for what you long, it is indeed for her vast and rhythmic peace. 

“And how else can it be? In grove and in bower when the rain dances in leaves upon the hill, when snow falls, a blessing and a covenant; in the valley when you lead your flocks to the river; in your fields where brooks, like silver streams. join together the green garment; in your gardens when the early dews mirror the heavens; in your meadows when the mist of evening half veils your way; in all these the sea is with you, a witness to your heritage, and a claim upon your love. 

“It is the snow-flake in you running down to the sea.”


The Garden Of The Prophet by Kahlil Gibran

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου