Κορυφή

Χαμένο στο τίποτε και στο πουθενά ένα μικρό χωριό κάπου στα ψηλά της Βόρειας Ελλάδας, έγινε σπίτι και Πατρίδα των δικών μας, όταν έφθασαν στην Ελλάδα από τον Πόντο και η φθίση τους θέριζε στα βαλτοτόπια της Καλαμαριάς.

Μαθημένοι στην ελευθερία που δίδει η απομόνωση των ψηλών βουνών και αγρασμένοι από την ίδια την φύση βρήκαν στην Κορυφή κάτι από τα εκεί χωριά τους και δίοδο να ξεφύγουν από τις αρρώστιες των παραλίων.

Έχτισαν τα πρώτα προσφυγικά σπίτια, κόνεψαν ζώα κατά πως ήξεραν κι άρχισαν να δουλεύουν την στέρφα γη. Τα χρόνια πέρασαν με τον κόπο και τον ιδρώτα τους σημάδι πάνω τους . Φτώχεια της προσφυγιάς, Αλβανικό μέτωπο, Κατοχή, Εμφύλιος...Μια ζωή στον κατατρεγμό...Άγρια και πονεμένη γενιά άφησαν την σφραγίδα τους στον τόπο που επέλεξαν δεύτερη Πατρίδα και ο τόπος σφράγισε με τη σειρά του, το ριζικό τους.

Έχουν περάσει πια χρόνια πολλά από τότε που ακούστηκε λύρα φερμένη από τη Μαύρη θάλασσα να παίζει σε κάποιο από τα σπίτια του χωριού. Οι Πρώτοι έφυγαν...

Εμείς που μείναμε στη σειρά τους, στεκόμαστε μετέωροι στο Χθες του αίματος μας και στο σήμερα που βιώνουμε ως πραγματικότητα. Μάθαμε μέσα από την επαφή με το μικρό χωριό μας να σεβόμαστε εκείνο το κομμάτι μέσα μας που μοιάζει ξένο και μακρυνό όταν διάγουμε τους αστικούς καθημερινούς βίους μας, μα που ναι τόσο αληθινό τελικά όσο η ζεστή αγκαλιά της γιαγιά τα βράδυα που ο αέρας λυσσομανά πάνω στα ξύλινα παραθυρόφυλλα τρομάζοντας την παιδική μας ψυχή...

Λένα Σαββίδου